Dog Trekking

Dzisiaj opowiem Wam o formie wypoczynku, która umożliwia zacieśnianie więzi między psem a jego właścicielem-dog trekkingu.

Dog trekking polega na chodzeniu z psem po lasach lub górach. Takie wycieczki są dokładnie planowane. Zazwyczaj wymagają one znajomości mapy oraz umiejętności orientacji w terenie. Czasem jednak zdarza się, że uczestnicy poruszają się po określanych szlakach i nie potrzebne jest korzystanie z mapy.

Jak przygotować się do dog trekkingu

• trasy wyznaczane przez organizatorów mają 10, 15, 20, 25 lub 50 kilometrów, warto więc stopniowo wydłużać spacery z psem,

• raz w miesiącu dobrze by było zabrać pupila na długi spacer do lasu lub w góry,

• przed wyprawą dog trekkingową, warto polepszyć swoją wydolność za pomocą canicrossu ( bieg z psem ),

• należy oswoić psa z tym, że co jakiś czas będzie musiał pokonywać wzniesienia,

• jeśli nasz piesek ma więcej niż osiem lat, warto zabrać go najpierw do lekarza, by ten ocenił jego zdolność do przebycia dłuższej trasy.

Sprzęt potrzebny do uprawiania dog trekkingu

Zanim zaczniemy uprawiać dog trekking, należy zakupić parę niezbędnych rzeczy:

• specjalne szelki,

• linę z amortyzatorem, która zmniejsza szarpnięcia nieprzyjemne dla psa,

• plecak z pasem biodrowym lub oddzielny pas na biodra, do którego można przypiąć linę z amortyzatorem,

• kantarek, czyli obrożę uzdową,

• ekwipunek określany przez organizatora, czyli wodę, jedzenie dla psa, buty dla psa, mapę, telefon komórkowy, latarkę, mini apteczkę, kompas oraz mapnik.

Zachowanie bezpieczeństwa podczas dog trekkingu

Organizator każdej trasy trzyma się określonych zasad, dzięki którym pies oraz jego właściciel są bezpieczni. Oto one:

• Dokładna znajomość trasy – organizatorzy osobiście układają każdy metr trasy i wielokrotnie sprawdzają jej bezpieczeństwo,

• Najważniejsze jest zdrowie psa – organizatorzy zawsze zapewniają opiekę weterynaryjną na trasie,

• Bezpieczny transport na trasie – jeśli na trasie właścicielowi albo psu zdarzy się coś złego, organizatorzy mają w zanadrzu samochód terenowy, który dotrze w każde miejsce.

 

Dog trekking w Polsce

Ta forma aktywności fizycznej dla właściciela i jego psa staje się coraz popularniejsza w Naszym kraju. Organizowany jest nawet Puchar Polski. 

Regulamin udziału w zawodach

By wziąć udział w takim przedsięwzięciu, nie trzeba mieć specjalnego doświadczenia lub umiejętności. Ważne jest, by w odpowiednim terminie wypełnić  kartę zgłoszeniową opublikowaną na stronie internetowej.

Prawo do startu w dog trekkingu mają osoby, które ukończyły 18 lat lub między 16 a 18 rokiem życia dostaną zgodę na udział od rodziców.

W przypadku psów, udział w zawodach mogą brać osobniki mające od jednego do dziewiątego roku życia. Nie ważne jest, jakiej są wielkości bądź rasy. Każdy pupil ma prawo wystartować, chyba, że weterynarz uzna, że jego stan zdrowia mu na to nie pozwala.

Kategorie konkurencji 

• drużyny, czyli osoby startujące w kategorii indywidualnej lub kluby,

• mężczyźni Long,

• kobiety Long,

• mężczyźni Mid,

• kobiety Mid,

• rodzina – dystans mid oraz mini,

• kobiety, mężczyźni, rodziny mini,

• masters, czyli zawodnicy, którzy ukończyli 45 lat.

Informacje dodatkowe na temat udziału w zawodach

• należy dokładnie zapoznać się z regulaminem,

• każdy uczestnik bierze udział w wydarzeniu na własną odpowiedzialność,

• organizator nie ponosi odpowiedzialności za zagubione rzeczy.

Zanim postanowicie wziąć udział w imprezie dog trekkingowej, zastanówcie się, czy macie dobrą kondycję. Zaczynajcie od krótkich dystansów i stopniowo wydłużajcie trasę. Przyzwyczajcie organizm swój i psa do zawodów.

Pupil razem z Tobą w pracy

Co myślicie o zabieraniu psa albo kota do pracy? Chcielibyście, żeby pupil towarzyszył Wam, podczas godzin, spędzanych w biurze? Być może są wśród Was tacy, którzy mają możliwość przyprowadzania swojego czworonoga do firmy i robią to już od lat?

Zwierzę w pracy a stres

Okazuje się, że obecność psów w firmach bardzo pozytywnie wpływa na wszystkich pracowników, przebywających w pobliżu tych czworonogów. Naukowcy z Virginia Commonwealth University przeprowadzili badania na grupie 75 pracowników pewnej firmy produkcyjnej, w której pozwala się na to, by pracownik do pracy przychodził w towarzystwie swojego zwierzęcego przyjaciela. Obserwacje prowadzono przez tydzień, badając codziennie poziom stresu ludzi o różnych porach dnia, zaangażowanie w wykonywane przez nich zadania oraz ich satysfakcję ze swojej pracy. Wśród pracowników można było wyróżnić trzy podgrupy: osoby, które przychodziły do pracy ze zwierzakami, tych, którzy zostawiali swoje pupile w domu oraz ludzi, którzy w ogóle nie mieli żadnych zwierząt. Co się okazało? Rano, poziom hormonów stresu u wszystkich pracowników kształtował się na bardzo podobnym poziomie. W miarę upływu czasu jednak, poziom tych hormonów zdecydowanie spadał wśród osób, u których boku były zwierzaki, wzrastał natomiast, zarówno wśród drugiej, jak i trzeciej grupy pracowników. Zaobserwowano także, że pracownicy, którzy przychodzili bez własnych zwierząt, ale mieli styczność z czworonogami kolegów i koleżanek z pracy, byli bardziej spokojni i zrelaksowani.


Po co brać czworonoga do pracy


Podsumowując, obecność pupila w pracy:

• zmniejsza poziom stresu u właściciela i innych pracowników (właściciel psa dodatkowo nie martwi się o pupila, który pozostałby zapewne sam na wiele godzin, a pupil jest szczęśliwy, mogąc towarzyszyć swojemu ukochanemu Panu w każdej minucie dnia)

• rozładowuje gęstą atmosferę pomiędzy ludźmi,

• ich efektywność pracy,

• podnosi morale pracowników.

Oczywiście są osoby, które nie lubią psów, kotów ani żadnych innych zwierząt albo, co jeszcze gorsze, są na nie po prostu uczulone. Wtedy możemy mieć problem, nawet jeśli szef nie będzie miał nic przeciwko przebywaniu pupila w firmie. Musimy najpierw porozmawiać z naszymi kolegami i koleżankami z pokoju, dowiedzieć się, czy nie są uczuleni i jakie jest ich zdanie na temat przebywania czworonoga we wspólnym pomieszczeniu. Jeśli ktoś jest uczulony, wówczas na pewno przyprowadzenie zwierzaka nie rozładuje stresu i nie pomoże skupić się takiej osobie na pracy i osiąganiu lepszych rezultatów. Wręcz przeciwnie, atmosfera będzie nieciekawa, zacznie narastać gniew i frustracja, co tylko pogorszy stosunki między współpracownikami i negatywnie wpłynie na efektywność pracowników.

Coraz więcej firm pozwala na przyprowadzanie zwierząt do biur

Na świecie, przyprowadzanie zwierząt w miejsce pracy staje się coraz bardziej popularne. Nie wiem, czy wiecie, ale nawet tak duże i znane firmy, jak Google, czy Amazon pozwalają na to, by pracownicy zabierali ze sobą do pracy swoje zwierzaki. A jak jest u Was w firmach? Poruszaliście kiedyś ten temat? Wiecie, jakie jest stanowisko szefostwa w tej sprawie, czytaliście regulaminy?
 Dzień przyprowadzania zwierząt do pracy

Od 1999 w USA, w piątek po dniu ojca (czyli po 23. czerwca), co roku obchodzi się dzień, zwany Take Your Dog to Word Day. Data ta znana jest także w Wielkiej Brytanii, Australii, Kanadzie i Nowej Zelandii. Pracownicy tego dnia mogą przychodzić do pracy ze swoimi pupilami, pokazując, jak wspaniała jest więź, łącząca człowieka ze zwierzęciem i zachęcając tym samym innych do adopcji bezdomnych czworonogów.

Historia udomowienia psów

Dzisiaj opowiem Wam o tym, jak wyglądał proces udomowienia psów. Wszystkie badania, mające na celu ustalenie przodka udomowionego psa, prowadzą do wilka szarego, czyli Canis lapus.

Badania DNA potwierdzają, iż proces udomowienia psa nie był pojedynczym zdarzeniem i wymagał udziału kilku populacji Canis lapus. Pies domowy, jako gatunek, został po raz pierwszy opisany przez Karola Linneusza w 1758 roku.

Pochodzenie psa może sięgać aż 10 tys. lat p.n.e. Nie jest jednak wykluczone, że jest ono o wiele starsze. Niedawno odkryto bowiem stanowiska archeologiczne w rosyjskich górach Ałtaj, które jest określane na 33 tysiące lat. Takie stanowisko znaleziono również na terenie Belgii. Wiadomo więc, że proces udomowiania psa trwał niezwykle długo.

W trakcie procesu udomawiania psa musiało dojść do wzajemnego krzyżowania się wilka oraz psa. Wiemy to dzięki badaniom, które za wskaźnik uznały poszerzenie oraz skrócenie pyska. To spowodowało ścieśnienie się zębów – oznacza to, że u psa nie pojawiają się przerwy występujące u wilków.

Wiadomo, iż od początku udomowienie psa różniło się od udomowienia bydła czy innych zwierząt. W tym procesie chodziło głównie o stworzenie towarzysza do polowań oraz codziennych czynności. Potwierdzeniem tej tezy są odnajdowane przez archeologów pochówki psów, które mieściły się obok grobu człowieka, prawdopodobnie właściciela danego osobnika.

Odkąd proces udomowienia psa się zakończył, człowiek zaczął tworzyć nowe rasy czworonogów. Ich osobniki różnią się od siebie cechami użytkowymi oraz morfologicznymi. Rasy pierwotne powstały w wyniku doboru naturalnego, jednak większość z nich jest wynikiem doboru sztucznego.

Kynologia, czyli nauka o hodowli oraz chowaniu psa, zajmuje się badaniem zachowań, sposobami tresury oraz wychowaniem czworonoga. Dzieli ona proces udomawiania psa na cztery fazy:

• Faza I – zakłada ona, że wiele przedstawicieli gatunku psowatych było przyzwyczajonych do zdobywania pokarmu poprzez zjadanie resztek pozostawionych przez człowieka. Właśnie dlatego, zaczęły one podążać za naszymi przodkami i w rezultacie słały się ich towarzyszami. Wraz z upływem czasu stały się również zwierzętami obronnymi, chroniącymi swoich właścicieli przed drapieżnikami.

• Faza II – zakłada ona, że między człowiekiem a psem wytworzyła się więź będąca wynikiem procesu naturalnego. Osobnik, podążający za człowiekiem, dostawał od niego pożywienie oraz schronienie. W zamian za to, dawał swojemu opiekunowi towarzystwo oraz brał udział w polowaniach na zwierzynę, czyniąc łowy o wiele bardziej skutecznymi.

• Faza III – zakłada ona, że człowiek zaczął dobierać osobniki do dalszej hodowli oraz rozwijał w nich pożądane cechy. Tworzyły się pierwsze rasy psów. Człowiek zaczął również krzyżować czworonogi. Psy stały się nieodzowną częścią życia naszych przodków. Były szanowane, a niektóre plemiona uważały je za bóstwa.

• Faza IV – jest ona ostatnim etapem udomowienia psa. Pies stał się przyjacielem człowieka oraz całej jego rodziny. Wykorzystywane były w celach myśliwskich, stały się opiekunami oraz kompanami do zabaw z dziećmi. Zaczęło powstawać coraz więcej nowych ras. Czworonogi znalazły również swoje miejsce w szeregach policji oraz w rehabilitacji (dogoterapia).

Odkąd nasi przodkowie oswoili pierwszego psa, minęło wiele lat. Wiele osób nie wyobraża sobie życia bez czworonoga. Należy jednak pamiętać, by traktować psy z takim samym szacunkiem, jak robiono to kiedyś. Są one bowiem istotami bardzo uczuciowymi, które potrzebują naszej miłości oraz starannej opieki. Są od nas zależne, więc nie pozwólmy na złe ich traktowanie.

Czy lepiej jest wybrać psa, czy sukę

W dzisiejszym poście zastanowimy się nad tym, w jakiej sytuacji lepszym wyborem będzie przygarnięcie lub kupno suczki, a w jakiej samca. Zapraszam do lektury.

Wybrać psa, czy może suczkę

Nie można stwierdzić, która płeć jest lepsza, bo co to znaczy lepsza? Psiaki, bez względu na płeć, są cudowne, urocze i wspaniałe i każdy, zarówno maluch, jak i staruszek, suczka, czy samiec, zasługują na kochający dom i wiele miłości. Czasem jednak, tak, jak zastanawiamy się nad rasą pupila, myślimy o tym, czy wziąć suczkę, czy samca. Musimy po prostu mieć świadomość tego, czego można się spodziewać po każdej z płci, jednak należy mieć też na uwadze to, że nigdy nie wiadomo, czy nasz psiak nie będzie wyjątkiem, o 180 stopni różniącym się od tego, co przeczytamy na forach, czy blogach ;) Pamiętajmy, że zwierzę to żywa istota, psiak nie jest w żaden sposób zaprogramowany i możemy trafić na osobnika totalnie odbiegającego od głoszonych powszechnie teorii. Mimo wszystko, warto uzmysłowić sobie kilka rzeczy.

Suczki są łatwiejsze w prowadzeniu od psów

Mówi się, że suczkę jest łatwiej wychować, wyszkolić, ponieważ szybciej i chętniej się uczy. Oczywiście dużo zależy od rasy, ale suczki z reguły wykazują mniejsze skłonności do dominacji, są łagodniejsze i spokojniejsze od samców. Mogą zatem lepiej sprawdzić się, gdy szukamy odpowiedniego pupila dla osoby starszej lub do domu, w którym jest dziecko.

Psy są silniejsze i bardziej odporne od suczek

Jeśli szukamy psa obronnego, stróżującego, lepszym wyborem może okazać się samiec, gdyż psy są zazwyczaj bardziej waleczne i odporne, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, co i tym razem na pewno nie jest sztywną regułą.

Jeśli masz dom z ogrodem, weź suczkę zamiast psa

Psy uwielbiają kopać dołki i podlewać roślinki, znacząc teren. Robią to raczej częściej i chętniej niż suczki. Są też jednak i pupilki, które z ogromną przyjemnością robią sobie z ogrodu istny plac zabaw, więc możecie trafić bardzo różnie. Oczywiście, każdego czworonoga, bez względu na płeć, można starać się nauczyć posłuszeństwa i tego, na co może sobie pozwolić, a na co nie.

Wybieram psa, bo suczki mają cieczkę

Cieczka to chyba jeden z największych problemów, jaki widzą przyszli właściciele suczek. Suczkę można rzecz jasna wysterylizować, by problem cieczki zniknął, jednak wielu właścicieli jest przeciwnych temu zabiegowi. Trzeba pamiętać, że z samcami wcale też nie jest tak łatwo. Znaczą teren, a gdy w ich pobliżu jest suczka, która ma rujkę, szaleją i trzeba uważać, bo mają wówczas straszne skłonności do ucieczek, mających na celu znalezienie się przy swojej wybrance.

Chcę mieć w przyszłości szczeniaki, więc oczywiście wybiorę suczkę

No tak, jeśli chcemy, by w naszym domu pojawiły się kiedyś szczenięta, wiadomo, że musimy wybrać suczkę. Jeśli jednak nie jesteście hodowcami, może lepiej byłoby nie rozmnażać swojej suczki? Schroniska pełne są zwierząt, które czekają na ciepły kąt i ludzką miłość. Nie ma zatem powodu, by rodziły się kolejne maleństwa.

Objawy niepokoju u psa

Zestresowany i zaniepokojony pies wysyła właścicielowi sygnały mające pokazać, że dzieje się coś złego. Jeśli jednak opiekun nie zdaje sobie sprawy z takiego zachowania, może odnieść wrażenie, że jego pupil jest głupi oraz uparty, bo nie wykonuje poleceń. To może doprowadzić do pogłębienia poczucia niepokoju u czworonoga.

Pies, nie mając możliwości przekazania Ci sygnałów uspokajających (sygnały wskazujące na zdenerwowanie), zacznie stosować inne metody do okazania swojego zaniepokojenia. Może użyć do tego warczenia oraz gryzienia.  Ważne jest więc to, by umieć dostrzec pierwsze oznaki stresu u psa. W przeciwnym razie pupil przyjmie postawę bardziej defensywną, a jego niepokój wzrośnie doprowadzając do chęci ucieczki.

Warczenie oraz szczekanie

Często warczenie oraz szczekanie uznawane są za zapowiedź ataku. Nie powinno się ich jednak tak traktować. Nie mają one bowiem okazać agresji psa wobec człowieka. Warczenie oraz szczekanie są ostrzeżeniem, że jeśli dana osoba nie zmieni swojego sposobu zachowania, czworonóg będzie zmuszony do użycia swoich szczęk.

Takie zachowanie można porównać do zachowania policjantów. Często widzimy na filmach, że policjant, zanim strzeli, krzyczy ostrzegawczo: „Stój, bo będę strzelał”. Jego zamiarem nie jest zranienie napastnika tylko poinformowanie go o konsekwencjach złego zachowania. Na tej samej zasadzie działa właśnie szczekanie oraz warczenie. Są one sygnałami ostrzegawczymi.

 

Kara za sygnał ostrzegawczy

Każdy właściciel czworonoga wie, że pies uczy się poprzez skojarzenia. Jeśli jest karcony za szczekanie oraz warczenie, zaczyna mieć złe skojarzenia z osobą wymierzającą daną karę.

Jeśli w wieku szczenięcym właściciel nie nauczy psa innego sposobu reagowania na stres niż warczenie i szczekanie, bądź nie oswoi go z nim, nie może wymagać od pupila, by się przyzwoicie zachowywał. Na dodatek, każda kara wymierzona za reakcję psa na stres, zwiększa jego poczucie niepokoju i pupil zaczyna szczekać coraz intensywniej. Całe to zachowanie doprowadzi w końcu do tego, że nie będzie on już ostrzegał tylko od razu przejdzie do gryzienia obiektu wywołującego stan niepokoju.

Jeśli Twój pupil na Ciebie warczy, nie stresuj się. Takie zachowanie może mieć bowiem przyczynę psychiczną lub fizyczną. Nie wolno go od razu za to karać. Postaraj się dojść do źródła problemu.

Jeśli jednak będziesz miał pewność, że warczenie nie jest spowodowane przez ukrytą przyczynę, taką jak ból, musisz nauczyć psa akceptować czynnik wywołujący niepokój. Możesz to zrobić za pomocą stopniowania psu dawki stresu. Przykład: jeśli pies reaguje szczekaniem oraz warczeniem na Twojego znajomego, musisz oswoić pupila z jego obecnością. Poproś przyjaciela o to, by nie podchodził od razu do psa. Niech poprzebywa z nim w pokoju do momentu, aż czworonóg  sam postanowi zbliżyć się do obcej osoby.

 

Uspokajanie psa

Uspokajanie zestresowanego, zaniepokojonego psa może przynieść skutek przeciwny do zamierzonego. Zamiast złagodzić zachowanie, doprowadzimy do wzmocnienia lękowej postawy i nasilenia strachu. Lepszym pomysłem niż uspokajanie (bądź karanie) psa, jest ignorowanie jego nienaturalnego zachowania. Należy poczekać, aż sam się uspokoi. Dopiero wtedy możemy próbować zwalczyć jego stres wobec danego obiektu.

Postawy ciała, które uspokajają psa:

• stanie prosto oraz patrzenie w tym samym kierunku co pies - można odwrócić się do niego tyłem lub bokiem,

• unikanie kontaktu wzrokowego z pupile, chyba, że on chce go nawiązać,

• mówienie w sposób spokojny oraz cichy, milczenie, oblizanie warg lub ziewanie,

• powolne oraz spokojne poruszanie się bądź stanie w miejscu,

• delikatne głaskanie psa.

Najważniejsze, by jak najwcześniej zaprowadzić psa na szkolenie. Im później postanowimy pracować z pupilem, tym większe prawdopodobieństwo, że nie będziemy w stanie przeciwdziałać negatywnym zachowaniom.

Wiedząc, co niepokoi naszego psa, możemy nauczyć go walczyć z lękiem. Dzięki szkoleniu, oswoimy go ze stresem i dzięki temu unikniemy niepotrzebnego warczenia oraz szczekania.

Transfuzja krwi u psa

Kilka dni temu, w poście "Czy pies może być dawcą krwi" pisałam Wam o weterynaryjnych bankach krwi oraz o tym, że coraz więcej właścicieli psów decyduje się na to, by ich pupile zostawały dawcami, pomagając dzięki temu innym czworonogom i ich właścicielom. Dzisiaj, uzupełniając tamten wpis, opowiem Wam o zabiegu transfuzji krwi u psów, przyczynach niedokrwistości, a także o psich grupach krwi. Zapraszam wszystkich do lektury... :)

Czym jest transfuzja krwi

Transfuzja krwi, inaczej jej przetoczenie to zabieg, podczas którego określona ilość krwi albo jej składników jest dostarczana potrzebującemu, w celu substytucji lub uzupełnienia niedoborów.

Czym jest wskaźnik hematokrytowy

Wskaźnik hematokrytowy pozwala określić, czy stosunek elementów morfotycznych krwi u psa do całkowitej objętości jego krwi jest prawidłowy, czy nie mamy do czynienia z niedokrwistością. Wskaźnik ten wyraża się w procentach albo w postaci ułamka i u zdrowego psa jego wartość wynosi 45%. Spadek wskaźnika świadczy zazwyczaj o tym, że zmniejszyła się liczba erytrocytów, czyli czerwonych krwinek w organizmie i należy zacząć działać, by nie doprowadzić do niedokrwistości. Gdy wartość wskaźnika to mniej niż 15-20%, życie zwierzęcia jest zagrożone i konieczne jest poddanie pupila zabiegowi transfuzji krwi.

W jakich sytuacjach pies może potrzebować transfuzji krwi

Transfuzji krwi u psów dokonuje się np., gdy:

• u psa wystąpił silny krwotok,
• u czworonoga stwierdzono niedokrwistość,
• psiak spożył truciznę (np. warfarynę),
• pupil choruje na hemofilię A lub B,
• mamy do czynienia z chorobą von Willebrandta (skłonność do krwawienia samoistnego lub po urazach), trombocytopenią, zespołem rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (zespół DIC) lub hipoproteinemią (stanem niedostatecznego stężenia białek w osoczu krwi).

Krew i jej składniki przetaczane psu

1. Krew pełna świeża (czas przechowywania: do 8 godzin) - taka krew zawiera erytrocyty, leukocyty, trombocyty, czynniki krzepnięcia i białka
2. Krew pełna przechowywana (czas przechowywania: do 35 dni) - taka krew przechowywana jest w warunkach chłodniczych (2-6 stopni Celsjusza); w jej składzie nie ma czynników krzepnięcia oraz płytek krwi
3. Koncentrat czerwonokrwinkowy (przechowywanie jak w przypadku krwi pełnej) - krew o hematokrycie 90% (odwirowane osocze), zawiera przede wszystkim erytrocyty i leukocyty
4. Osocze (czas przechowywania: do 5 lat w temp. -30 stopni Celsjusza) - płynna część krwi, bez krwinek, zawierająca czynniki krzepnięcia i białka
5. Krioprecypitat ( czas przechowywania: do 1 roku w temp. -30 stopni Celsjusza) - mrożony koncentrat białek osocza, który zawiera czynniki krzepnięcia
6. Surowica - płynna cześć krwi, bez krwinek i czynników krzepnięcia, stosowana przy niedoborze przeciwciał i uodparnianiu na choroby zakaźne

Grupy krwi, występujące u psów

U psów można wyróżnić 8 głównych grup krwi, określanych jako DEA (dog erytrocit antigen). Te grupy to: DEA 1.1, DEA 1.2, DEA 3, 4, 5, 6, 7 i 8. Największą uwagę należy poświęcić grupie DEA 1.1. Psy o grupie DEA 1.1. ujemnym powinny otrzymywać krew DEA 1.1. również ujemną. Psy DEA 1.1. dodatnie mogą za to otrzymać krew DEA 1.1 zarówno dodatnią, jak i ujemną. 

Warto wiedzieć, że przy pierwszej transfuzji organizm psiego biorcy nie ma jeszcze przeciwciał przeciwko antygenom grupowym dawcy, więc nie ma znaczenia, jaką grupę krwi ma psi dawca. Dopiero przy kolejnych transfuzjach krwi u psa należy znać krew dawcy i biorcy, by przetoczyć krew, która zostanie dobrze przyjęta przez pacjenta.

 

Mój FanPage

Dzięki kliknięciu w LUBIĘ TO możesz ...

Śledzić moje posty!

Po co wchodzić ciągle na bloga,

żeby sprawdzać czy ukazał się nowy post,

jak można kliknąć LUBIĘ TO.

Będziesz na bieżące ze wszystkim!

Nowy post - od razu informuję na facebooku!

Znajdziesz w tym gronie fanów psów!

Ci, którzy klikną LUBIĘ TO lubią psy.

Możliwe że się z kimś zaprzyjaźnisz ...

znajdziesz kogoś, kto lubi to samo co ty!

Czyli: PSY!

Dominacja u psa

Wielu właścicieli psów źle odczytuje sygnały, jakie przekazuje im pupil. Co zrobić, by zrozumieć postępowanie psa i rozróżnić normalne zachowanie od aktu dominacji? Na te i inne pytania odpowiem w dzisiejszym artykule.

Wielu właścicieli czworonogów nie zdaje sobie sprawy z tego, jak wiele krzywdy mogą wyrządzić swoim nieprzemyślanym postępowaniem. Bardzo często zdarza się, że pewne zachowania pupila mają na celu pokazanie dominacji nad właścicielem. Ten jednak, nie umiejąc poprawnie odczytać sygnałów, reaguje nieadekwatnie do sytuacji.

Z drugiej strony, wiele zachowań czworonogów brane jest za chęć przejęcia władzy w domu, mimo, że wcale do tego nie służą.

 

Gdy pies skacze na ludzi

Po całym dniu pracy wracamy zmęczeni do domu. W drzwiach wita nas radosny piesek, który, chcąc okazać swoje szczęście, skacze i liże nas po twarzy. Jednak czy skakanie jest jedynie oznaką zadowolenia u czworonoga?

Psy skaczą na ludzi nie tylko wtedy, gdy chcą ich przywitać. Robią tak również po to, by okazać swoją wyższość. Jednak wielu opiekunów o tym nie wie i podświadomie utrwala w swoim pupilu ten negatywny nawyk. Co zrobić, by oduczyć psa takiego zachowania? Po pierwsze, musimy zacząć od siebie. Wchodząc do domu, nie budujmy u psa uczucia ekscytacji. Spokojnie do niego podejdźmy i przy każdej jego próbie wskoczenia na nas, „zrzucajmy” go z siebie. Nagradzajmy go za to, że spokojnie siedzi, w trakcie, gdy do naszego domu przychodzą znajomi. Dajmy psu do zrozumienia, że dostanie smakołyk tylko wtedy, gdy będzie grzeczny i posłuszny.

 

Gdy pies śpi na naszym łóżku

Wiele osób pozwala psom spać na łóżku bądź na kanapie. Jest to jednak wielki błąd. Jeśli chociaż raz pozwolimy psu przespać noc u naszego boku, możemy być pewni, że następnej nocy znowu przyjdzie, by powtórzyć czynność.

Spanie z właścicielem w jednym łóżku nie jest oznaką dominacji. Nie dajcie sobie jednak wejść na głowę! Wielu właścicieli psów, z miłości do nich, popełnia mnóstwo błędów. Trzeba jednak pamiętać, że pies nie jest dzieckiem i do szczęścia potrzebna jest mu dyscyplina.

 

Gdy pies ciągnie za smycz

Częstą przyczyną ciągnięcia smyczy przez psa jest czysta ciekawość. Pupil zobaczy coś w oddali i chce jak najszybciej dostać się do upragnionego obiektu. Co zrobić w takiej sytuacji? Najlepiej stanąć w miejscu, zablokować smycz w taki sposób, by pies nie miał dużego pola manewru i poczekać aż pupil się uspokoi. Najgorsze, co możemy zrobić w takiej sytuacji, to krzyczeć na czworonoga. Takie działanie nie przyniesie pozytywnego efektu, a przyprawi nas o ból głowy.

Inną sprawą jest wpychanie się psa przed nami do windy, do drzwi czy w inne miejsca. Takie zachowanie oznacza, że pies czuje się od nas ważniejszy i uważa się za przewodnika. Nie wolno dopuścić do takiego zachowania. Od najmłodszych lat, należy pokazywać psu swoją wyższość i jeżeli będzie chciał wepchnąć się gdzieś przed nami, należy ściągnąć go za smycz i pokazać, że to Wy rządzicie.

 

Gdy pies oddaje mocz w domu

Wielu właścicieli psów odbiera oddawanie moczu przez psa w domu jako objaw znaczenia terenu. Wydaje im się, że pupil chce w ten sposób zamanifestować swoją rangę przywódcy w stadzie. Ten mit jest jednak łatwy do obalenia. Przyczyną takiego zachowania może być problem z trzymaniem moczu, infekcja bakteryjna lub kastracja. Źródło problemu może mieć również podłoże w złym wychowaniu psa. Jeśli w okresie szczenięcym, w trakcie nauczania pupila utrzymywania czystości w domu, popełniliśmy błąd, może mieć to wpływ na dorosłe życie czworonoga.

Należy zastanowić się, czy nie pozostawiliśmy psa samemu sobie w trakcie nauki, bądź czy, aby na pewno, wynosiliśmy szczeniaka na dwór po każdej próbie oddania moczu w domu.

Zanim więc uznacie jakieś zachowanie psa za próbę dominacji, zastanówcie się, czy macie pewność co do Waszej tezy. Jeśli któreś z psich zachowań będzie budzić u Was niepewność, najlepiej zgłoście się do behawiorysty. On poobserwuje czworonoga i postara się ustalić, czy faktycznie ma on zamiar być przewodnikiem stada. Może się również okazać, że zachowanie czworonoga ma zupełnie inne podłoże niż mogło się wydawać.

Pchły u psa

 

Podejrzewam, że spora część z Was miała kiedyś nieprzyjemność walczenia z pchłami, które zaatakowały Waszego pupila. Czy wiecie, jak niebezpieczne są te małe, denerwujące stworzonka? Co należy robić, by chronić przed nimi malucha?

O pchłach

Zanim opowiem Wam o tym, jakie spustoszenie w organizmie mogą siać pchły, warto jest wprowadzić Was w temat i przedstawić charakterystykę tych owadów. Są to owady bardzo małe (1 - 10 mm), o ciele bocznie spłaszczonym, bez skrzydeł, ale potrafiące skakać na bardzo dalekie odległości. Pchła może być brązowo-żółta, brązowa lub czarna, dlatego, jeśli mamy psiaka o ciemnej sierści, bardzo ciężko będzie nam ją dojrzeć gołym okiem na naszym zwierzaku. Pchły mają aparaty gębowe kłująco-ssące i żywią się krwią swoich żywicieli, gryząc ich i wprowadzając dodatkowo do ich organizmu, wraz ze śliną, substancje, zapobiegające krzepnięciu krwi, drażniące i silnie alergizujące. W wielu przypadkach dochodzi przez to u psa do alergicznego pchlego zapalenia skóry (apzs). Pchły atakują nie tylko psy, ale także inne ssaki oraz ptaki.

Jaką szkodę psu może wyrządzić pchła

Ugryzienie pchły nie oznacza niestety jedynie dyskomfortu i swędzenia u naszego pupila. Pasożyty te są znacznie bardziej niebezpieczne, ponieważ mogą przenosić niebezpieczne zarazki. Skąd te zarazki się biorą? Pchły przenoszą je ze swoich poprzednich żywicieli. Pasożyty te pobierają również zarazki z podłoża, gdzie występują m.in. larwy tasiemców, którymi także żywią się te stworzenia. Pamiętajcie, pchła może przekazać naszemu psu: wirusy, pierwotniaki, bakterie i robaki płaskie.

Na co może zachorować pies, na którym zadomowiła się pchła

Ciekawe, czy wiedzieliście, że pchły mogą zarazić psiaka wirusem babeszjozy? Wasz pupil nie musi więc wcale zostać zaatakowany przez kleszcza, wystarczy jedna pchełka, by pupil nabawił się tej groźnej choroby. Poza tym, pchły mogą przenosić dwa tasiemce: Dipylidium caninum oraz Hymenolepis diminuta. Tasiemce te mogą rozwijać się także w ludzkim organizmie, więc jeśli np. Wasze dziecko zje zarażoną pchłę, w jego jelicie rozwinie się taki tasiemiec. 

Jak pozbyć się pcheł u psa

Jeśli psiak się drapie i jego skóra jest zaczerwieniona, możecie podejrzewać, że ma pchły. By być pewnym, powinniście poszukać na jego sierści i na legowisku ciemnych, zaschniętych ziarenek, będących odchodami pcheł. Jeśli na Waszym pupilu zadomowiły się te pasożyty, musicie czym prędzej zacząć działać. Przeczeszcie psiaka szczotką o gęstych zębach. Następnie wykąpcie malca w szamponie przeciw pchłom. Możecie także skorzystać z domowego sposobu na pozbycie się pcheł. Pchły nie lubią zapachu octu, zaleca się więc (po umyciu pieska szamponem przeciw pchłom) spryskać psa roztworem octu z wodą. Nie spłukujcie roztworu, wyczeszcie później psiaka po raz kolejny, by pozbyć się martwych pcheł. Spryskajcie octem także legowisko pupila, by żaden pchli pasożyt nie miał ochoty zagnieździć się w pobliżu Waszego malucha.

Jak chronić psa przed pchłami

Jeśli chodzi o naturalne sposoby, pchły nie tolerują zapachu mięty, róży, octu, paproci oraz zapachu liści orzecha włoskiego. Poza tym, na rynku, dostępnych jest wiele preparatów, mających na celu ochronę psiaka przed pchłami. Należą do nich różne krople, czy też obroże przeciw pchłom. Należy dbać o profilaktykę, bo łatwiej jest przecież zapobiegać niż później leczyć.

Pamiętajcie, że musicie dbać o czystość, regularnie odkurzać dom, czy mieszkanie, czyścić legowisko pupila i oczywiście sprawdzać, czy psiak jest "czysty". Nie bagatelizujcie problemu, ponieważ pchły naprawdę potrafią bardzo namieszać i narobić wielu problemów, których zdecydowanie lepiej jest uniknąć.

Nerwice u psów

Dzisiaj opowiem Wam o chorobie, która dotyka głównie psy zamieszkujące duże ośrodki miejskie oraz wielkie aglomeracje-zaburzeniu nerwicowym u psa.

Nerwice dotykają głównie czworonogów, które żyją w nienaturalnych dla swojego gatunku warunkach. Pozbawione możliwości uwolnienia swoich pierwotnych instynktów, zamknięte na wiele godzin w domach, bez miejsca do wybiegania, stają się zestresowane oraz sfrustrowane. Do tego wszystkiego dochodzą błędne zachowania ludzkie, które doprowadzają do powstawania traum ciężkich do wyleczenia.

Objawy nerwicy u psa

Objawy nerwicy oraz innych zaburzeń są różne. Mogą mieć wymiar emocjonalny lub na przykład psychosomatyczny. Czas ich trwania w każdym przypadku może być inny – długotrwały lub wyrywkowy, czyli występujący w określonych sytuacjach.

Oto większość objawów:

• stany lękowe,

• wrażliwość na różnego typu bodźce, na przykład zbyt głośną muzykę lub intensywne głaskanie,

• drżenie ciała,

• stany depresyjne,

• apatia,

• niechęć do zabaw lub spacerów,

• nietrzymanie moczu, załatwianie potrzeb fizjologicznych gdzie popadnie,

• piszczenie, szczekanie lub wycie,

• nieusprawiedliwiona agresja,

• niszczenie różnych przedmiotów w domu,

• nerwowe chodzenie bez celu,

• wygryzanie sierści, doprowadzanie do powstawania ran na skórze,

• senność,

• napinanie się mięśni,

• przyspieszenie akcji serca,

• podwyższone ciśnienie,

• problem z funkcjonowaniem narządów wewnętrznych.

 

Przyczyny nerwicy u psa

Nerwica może znajdować źródło w różnych przeżyciach. Często trauma ciągnie się za psem już od wczesnych lat szczenięcych.

Bardzo często, na różnego typu zaburzenia psychiczne, cierpią psy wzięte ze schroniska. Wystarczy jeden pojedynczy incydent, a nieleczony pupil może borykać się z chorobą do końca życia. Takim wydarzeniem może być zbicie psa, pozostawienie na całą noc na mrozie, przywiązanie do drzewa i porzucenie, głodzenie lub poszczucie przez innego psa.

Do zaburzeń nerwicowych u psów zaliczamy:

• fobię,

• lęk separacyjny,

• depresję,

• zespół pozbawienia bodźców zewnętrznych,

• lęk przed ludźmi,

• nadaktywność,

• dolegliwości psychosomatyczne.

 

Diagnozowanie zaburzeń psychicznych u psa

Najlepszym sposobem na to, by rozpoznać u psa dane zaburzenie, jest baczne obserwowanie jego zachowania. Jeśli któreś z nich wydaje się niepokojące, warto zaprowadzić pupila do behawiorysty. On spędzi z nim trochę czasu, poobserwuje jego styl życia, nawyki oraz otoczenie, w którym przebywa. Dzięki takiej obserwacji, określi rodzaj zaburzenia u czworonoga oraz powie Nam, jak mamy się zachowywać, by pomóc mu wrócić do zdrowia psychicznego.

 

Leczenie zaburzeń nerwicowych u psów

Leczenie zaburzeń nerwicowych nie jest proste. Proces ten może trwać nawet kilka lat. Niestety, nie istnieje metoda terapeutyczna, dzięki której moglibyśmy całkowicie wyleczyć  głęboko zakorzenione zaburzenia. Właśnie dlatego, niektóre psy muszą przyjmować leki, które wspomogą jego terapię. Najważniejsze w leczeniu jest jednak to, by zapewnić psu jak najlepsze warunki, które sprzyjałyby powracaniu czworonoga do zdrowia. Należy nie drażnić psa, nie zaczepiać w żaden irytujący sposób, nie zmuszać go do wykonywania pewnych czynności oaz nie wymagać od niego, by z dnia na dzień stał się w pełni zdrowy psychicznie.

Pamiętajcie, że najważniejsze jest wczesne rozpoznanie zaburzenia. Im wcześniej zostanie ono wykryte, tym większe prawdopodobieństwo, że pupil całkowicie się z niego wyleczy bez konieczności brania leków. Najlepiej, jeśli behawiorysta będzie w stanie określić źródło zaburzenia. Dlatego właśnie musicie bacznie obserwować psa, by móc powiedzieć specjaliście, co waszym zdaniem mogło wpłynąć na psychikę pupila.

Czy pies może być dawcą krwi

Czy wiedzieliście o tym, że Wasz pies, tak jak i Wy, może zostać dawcą krwi? Czy ktoś z Was interesował się tym tematem? Być może są wśród Was właściciele psów-dawców, którzy oddając krew, pomagają przeżyć innym zwierzakom?

Powszechne jest zjawisko oddawania krwi wśród ludzi. Jeśli chodzi o zwierzęta, część osób nawet nie słyszała o tym, że istnieje taka możliwość, by jeden zwierzak pomógł drugiemu, oddając mu cząstkę siebie, swoją krew. Krew potrzebna jest psiakom, chorującym m.in. na anemię, zatrucia, czy takim, które uległy urazom mechanicznym albo zachorowały na babeszjozę. Jeśli Wasz pupil odpowiada wymaganiom na potencjalnego dawcę, zastanówcie się nad tym, czy nie chcielibyście przyczynić się do tego, by inni właściciele nie musieli zbyt szybko żegnać się ze swoimi ukochanymi przyjaciółmi? 

Historia weterynaryjnych banków krwi

Historia weterynaryjnych banków krwi nie jest długa, gdyż pierwsze z nich pojawiły się dopiero ok. 15 lat temu. Do tego momentu transfuzje krwi były oczywiście przeprowadzane, jednak na niewielką skalę, przy wykorzystaniu krwi przypadkowych zwierząt i nie było żadnych ściśle określonych norm prawnych, które regulowałyby kwestie zwierzęcego krwiodawstwa. W roku 1991, w Stanach Zjednoczonych, stworzono dokument, w którym unormowano działalność weterynaryjnych banków krwi w tym kraju, a następnie opracowano i ustanowiono przepisy, na podstawie których funkcjonować muszą wszystkie weterynaryjne banki krwi na całym świecie.

Pierwszy bank weterynaryjny w Polsce

W Polsce historia weterynaryjnych banków krwi sięga roku 2003, kiedy to otwarto Weterynaryjny Bank Krwi im. Milusia, czyli biszkoptowego labradora retrievera, który chorował na hemofilię i potrzebował krwi, by przeżyć. Obecnie Bank im. Milusia posiada kilka oddziałów w całej Polsce, np. we Wrocławiu, Lublinie, czy Łodzi. Wciąż powstają także nowe banki krwi dla zwierząt, ponieważ potrzebujących maluchów jest coraz więcej.

Jakie warunki musi spełniać pies, by zostać dawcą krwi

Nie każdy pies może zostać dawcą. Wasz pupil może oddawać krew, jeśli:

• jego stan zdrowia jest dobry,
• jest w wieku od 10 miesięcy do 7 lat,
• waży co najmniej 26 kg,
• jest regularnie odrobaczany i szczepiony przeciwko chorobom zakaźnym,
• zabezpieczamy go przed pchłami i kleszczami.

Co otrzymuje pies w zamian za bycie dawcą krwi

• po pierwszym razie, określana jest grupa krwi pupila,
• po każdym zabiegu, psiak dostaje 3 kg worek wysokoenergetycznej karmy,
• każdorazowo, pupil ma zapewnione pełne badanie morfologiczne i biochemiczne,
• nasz przyjaciel nie musi się także martwić o ochronę przeciw kleszczom,
• pupil, za darmo, szczepiony jest okresowo przeciw wściekliźnie i chorobom zakaźnym,
• dawca, a właściwie właściciel psiego dawcy, może liczyć na to, że w razie, gdyby jego ukochany czworonóg zachorował i potrzebował krwi, otrzyma ją poza kolejnością.

Jak często psi dawca może oddawać krew

Psy, bez żadnego uszczerbku na zdrowiu, mogą oddawać krew raz na 3 tygodnie. Zazwyczaj właściciel zwierzaka podpisuje umowę z weterynaryjnym bankiem krwi na okres przynajmniej jednego roku. Przez ten czas, psiak poddany zostaje zabiegowi od 6 do 10 razy. 

Jak przebiega zabieg pobrania krwi od psiego dawcy

Zabieg pobrania krwi od zwierzęcego dawcy trwa ok. 20 minut. Przez cały ten czas, właściciel przebywa ze swoim pupilem, by maluch był bardziej spokojny, a dodatkowo czworonogowi podawany jest środek uspokajający. Krew pobierana jest od pupila z tętnicy szyjnej, w pozycji leżącej. W przypadku psa maksymalna ilość pobranej jednorazowo krwi to 450 ml.

Kąpiel i czesanie

Kąpiel i dwa słowa o czesaniu Przesądy o tym, że psa nie można kąpać, bo szkodzi to jego zdrowiu są stare jak świat. Ich zwolennicy wyciągają na poparcie swej tezy mnóstwo argumentów, mniej lub bardziej przekonujących, które obalić można tylko w jeden sposób. Wystarczy ściśle stosować się do ich przepisów, by po niedługim czasie nie móc ani psa pogłaskać, ani przytulić się do niego, by nie wspomnieć już o dzieleniu z nim łóżka... A warto wiedzieć, że wedle ankiety przeprowadzonej przez brytyjskie pismo „Dogs Today” ponad dwie trzecie właścicieli zwierząt domowych w Wielkiej Brytanii przyznaje się do wpuszczania swych ulubieńców pod kołdrę. Wyniki podobnego sondażu, przeprowadzonego na swych stronach internetowych przez polski miesięcznik „Mój Pies” wyglądają bardzo podobnie. Wynika z tego jedno: każdy pies musi być czysty. Oznacza to, że – chcemy czy nie – trzeba go kapać. I nie chodzi tu tylko o zmycie pospolitego błota z łap czy kurzu z sierści; włos psa chłonie niczym gąbka wszelkie zanieczyszczenia z powietrza, i te widoczne, i te trudniej zauważalne, jak choćby osad z rur wydechowych samochodów.

Oczywiście, niektóre psy wymagają kąpieli częściej niż inne. Czworonogi, którym przychodzi rywalizować z pobratymcami na wystawach psów, kąpane są nie tylko po to, by zmyć brud, ale przede wszystkim by poprawić wygląd. Trudno przecież sobie wyobrazić finalistki konkursu Miss Polonia, które nie zadbałyby o włosy przed występem. Z psami jest podobnie. Kąpiel psa wymaga jednak nieco więcej zachodu niż zwykłe mycie włosów przez człowieka, i nie tylko dlatego, że - proporcjonalnie – znacznie więcej jest do mycia.

Przygotowania rozpocząć należy od... spaceru z psem. Po kąpieli pies przez kilka godzin co najmniej nie powinien wychodzić na dwór, nawet na chwilkę, zwłaszcza gdy temperatura powietrza różni się od tej, panującej w mieszkaniu czy budzie, przy czym ważne jest nie tylko to, by nie było dużo zimniej. Wyprowadzenie świeżo wykapanego psa nawet w upał może być dla niego niebezpieczne, gdyż nawilgła sierść działa niczym termostat, a parujący włos potrafi obniżyć temperaturę skóry psa nawet o 5-7 stopni Celsjusza! Jeszcze jeden plus ze spaceru - należycie wybiegany pies będzie znacznie spokojniejszy w wannie.

Psy ras długowłosych o obfitym podszerstku trzeba przed kąpielą starannie wyczesać, usuwając wszelkie kołtuny czy spilśnienia. Używamy do tego grzebienia (nie szczotki!), rozdzielając kołtun czubkiem grzebienia i palcami, a następnie wyczesując go energicznym ruchem (uważać trzeba tylko, by usuwać w ten sposób filce rozdzielone na pasemka, a nie wyrywać kłębów sierści!). W niektórych sklepach można dostać stosowny spray ( „Kammhilfe” czy „Entfilzungspray” niemieckiej firmy Trixie lub angielski odpowiednik o nazwie „EasyGroom” ) którego użycie bezpośrednio na kołtun przed kąpielą ułatwia jego usunięcie. Takie zgrubne wyczesanie psa umożliwia nam usunięcie kołtunów, bo gdyby je zmoczyć i wysuszyć, to jedyną metoda byłoby ich wycięcie. (Choć może nie do końca – zarówno firma JPHery jak i Ring 5 opracowały specjalny szampon dla psów o sfilcowanej sierści, który umożliwia usunięcie kołtunów przy czesaniu PO kąpieli, ale to kwestia wyboru – ułatwiają one usunięcie węzłów sierści, ale niezbyt pielęgnują zdrowy włos...)

Pamiętać także trzeba, że na kilka godzin przed kąpielą nie karmimy psa, by nie być zmuszonym do wyjścia z nim na spacer, dopóki nie będzie całkowicie suchy!

Przygotować teraz trzeba wszelkie utensylia, niezbędne do kąpieli, a to: watę, szampon, ew. odżywkę do włosów dla psów wystawowych, duży ręcznik lub dwa, szczotkę, grzebień, mocną suszarkę do włosów.

Sprzęt do pielęgnacji psa jest wyposażeniem, na którym zdecydowanie nie powinniśmy oszczędzać. Produkty dobrej jakości będą nam służyły przez wiele lat (gilotyna do pazurów, której używam, służy mojemu stadu od dobrych dwudziestu lat), a kiepskie nie wytrzymają normalnej eksploatacji. Istotne jest np. by nie używać z popularnych plastikowych grzebieni, które nie dość, że łamią się przy lada okazji, to jeszcze elektryzują włos przy suszeniu, sprzyjając jego kołtunieniu się. Najlepsze będą tu grzebienie w całości metalowe (sam korzystam z pokrywanych teflonem produktów z serii „Salon” ), choć oprawiane w specjalny plastik produkty renomowanych firm ( KW, Mikki, A Bianchi) są doskonałe, acz znacznie w Polsce droższe. Szczególny nacisk trzeba położyć na jakość suszarki do włosów, bo bez niej doprowadzenie do porządku psa długowłosego jest po prostu niemożliwe. Moim zdaniem musi mieć ona moc co najmniej 1600 W. Przy początkowym suszeniu niepotrzebne są nam wszelkie „bajery”, jak np. dyfuzor, który może nam oddać nieocenione przysługi przy końcowym dopieszczaniu wyglądu psa, idącego na wystawę (napusza włos, optycznie zwiększając jego objętość). Wskazane natomiast byłoby, by wlot suszarki (czyli przeciwległy koniec dyszy, z której leci ciepłe powietrze) był firmowo przysłonięty cienką siateczką, tak jak mają to profesjonalne suszarki fryzjerskie dużej mocy. Siateczka taka chroni suszarkę przed dostawaniem się do niej do środka włosów, co bardzo skraca żywot urządzenia... Jeśli nasza suszarka nie ma takiej siateczki, to trzeba na jej końcówkę wlotową nałożyć domowy filtr, zrobiony np. ze starych rajstop.

Nowoczesny przemysł oferuje nam całą szeroka gamę rozmaitych szamponów dla psów, od zwykłych, pielęgnacyjnych, po lecznicze i „wystawowe”. Wszystkie one mają odmienne od szamponów ludzkich współczynniki kwasowości (owe osławione pH!), mniej drażniąc skórę psa.

Dobierając odpowiedni szampon dla swego pupila musimy nauczyć się starannie czytać informacje na buteleczkach, gdyż źle dobrany szampon co prawda zmyje nam ze zwierzaka brud, ale swym działaniem dodatkowym może podrażnić skórę lub nawet zmienić kolor włosa psa! Rodzaj szamponu do codziennego użytku zależy przede wszystkim od wieku psa (dla szczeniąt są inne, delikatniejsze szampony) i rodzaju jego włosa. Inne szampony są dla psów o włosie szorstkim (wszystkie teriery!), inne dla psów długowłosych o miękkiej i puszystej strukturze włosa, jeszcze inne dla psów o włosie prostym, twardym (większość owczarków). Jeśli nie ma dla nas większego znaczenia struktura włosa naszego pupila po kąpieli, sięgnijmy po szampony „ogólnego stosowania”.

Starą zasada pielęgnacji psów mówi – najlepsze są kosmetyki angielskie, potem amerykańskie, francuskie, niemieckie, a na końcu wszystkie inne. Niestety, gradacja ta podobnie wygląda też w cenniku... Na dodatek od kilku lat pojawiły się w Polsce doskonałe szampony rodzimej produkcji – myślę tu o serii kosmetyków „Dr. Seidla” czy „Derma-Vet” , które udatnie łączą niewygórowaną cenę z wypróbowaną jakością.

Istnieje także sporo kosmetyków o działaniu leczniczym – myślę tu o szamponach dziegciowych, siarkowych, rumiankowych czy proteinowych. Większość z nich może być pomocna przy niegroźnych stanach podrażnienia skóry, wynikającego z łupieżu (bardzo częstego u psów) czy uczulenia na ugryzienia pcheł lub komarów.

Specjalną dziedziną wiedzy są szampony przeznaczone dla psów wystawowych, z reguły wyposażone w colour enhancer czyli mniej lub bardziej delikatnie farbujące włos. Szczególnie istotne jest to dla psów białych i czarnych, na których wszelkie przebarwienia włosa najbardziej widać. Każdy z zagranicznych producentów kosmetyków dla psów ma w swej ofercie szampony koloryzujące, i wtedy korzystamy z wspomnianej już owej świętej zasady – angielskie, amerykańskie, a potem wszelkie inne... Dobierając szampon dla psa wystawowego należy starannie zapoznać się z instrukcją na buteleczce i nie sugerować się wyłącznie wysoką ceną, która nie zawsze idzie w parze z wysoką jakością. Ze wszech miar godne polecenia są kosmetyki firm „Ring 5” „Bio-Groom”, „Mr Groom”, „Vetzyme” . Popularne jeszcze kilka lat temu francuskie kosmetyki firmy Jean-Pierre Hery straciły ostatnio grono zwolenników, którzy przestawili się na inne produkty nie dlatego, by wyroby JPH zrobiły się nagle gorsze, a ich konkurencja lepsza, tylko minęła na nie moda (a szkoda, bo to seria kosmetyków wysokiej klasy).

Sprowadzane od niedawna do Polski produkty amerykańskie #1 All System są kosmetykami bardzo specjalistycznymi i o cenach wprost kosmicznych (a pamiętać trzeba, że produkty pielęgnacyjne dla psów są z reguły sporo droższe niż ich „ludzkie” odpowiedniki!). Kosmetyki #1 All System wymyślono dla profesjonalnych groomerów (czyli psich fryzjerów), przygotowujących psy do pokazów na kilka dni przed wystawą, stąd gwarantują one optymalny wygląd psa „jak spod igły” przez kilka do kilkunastu dni, co rzadko jest potrzebne w naszych polskich warunkach... Podobne działanie mają produkty firmy Iv St. Bernard, równie drogie i równie doskonałe.

Oferowane przez wiele sklepów zoologicznych szampony w polskich buteleczkach mogą skrywać doskonałe produkty renomowanych firm, które w ramach nie do końca dostosowanej do naszego rynku polityki marketingowej zmniejszają a nie zwiększają swe szanse (tak jest np. z doskonałymi francuskimi szamponami „Nanouk” , sprzedawanymi w Polsce pod nazwą „Miro” ). Rozlewanie ich w Polsce obniża ich cenę, ale utrudnia ich sprzedaż... Z drugiej strony – angielska czy niemiecka nazwa nie zawsze jest gwarantem dobrej klasy produktu – pod nazwą handlową Trixie sprzedawane są niemieckie kosmetyki naprawdę niewyszukanej jakości.

Przy okazji – chciałbym serdecznie odradzić stosowanie popularnych niegdyś szamponów owadobójczych, mających pomóc w wytępieniu częstych u psów pasożytów skórnych. Skuteczność ich jest wprost proporcjonalna do działań ubocznych: im lepiej tłuką pchły czy wszoły, tym bardziej podrażniają skórę, a mogą być nawet całkiem niebezpieczne dla śluzówek oczu czy nosa psa. Pasożyty skórne tępi się odpowiednimi preparatami, a nie szamponem!

Pamiętać trzeba jeszcze, że wiele szamponów sprzedawanych jest w postaci koncentratu, który przed zaaplikowaniem psu trzeba rozcieńczyć ciepłą woda w proporcji podanej na opakowaniu (zazwyczaj jest to 1:5).

Kąpiąc psa czy to w wannie właśnie, czy w kabinie prysznicowej, zawsze wykładamy jej dno czymś, co może dać solidne podparcie dla psich łap. Najlepsza jest tu specjalna gumowa podkładka (do kupienia w większości drogerii), ale w ostateczności może być nawet ręcznik frotte, który po namoknięciu doskonale przylega do dna.

Z waty przygotowujemy dwa tampony, które wsuwamy do psich uszu, tak by nie dostała się do nich woda, a zwłaszcza woda z mydłem. Większość psów nie lubi wsuwania czegokolwiek do uszu, ale trudno, lepiej pogodzić się z krótkotrwałym dyskomfortem swego pupila niż ryzykować zapalenie ucha.

Wprowadzamy psa do kabiny lub oburącz podnosząc go wstawiamy do wanny, na wspomnianą już podkładkę i starannie moczymy ciepłą (nie gorącą!) wodą. Optymalna temperatura wody to ok. 35 stopni. Moczymy psa poczynając od ogona, stopniowo przesuwając prysznic w okolice szyi, i NIE MOCZYMY głowy. Dopiero gdy cały korpus, ogon i łapy, kark i pierś są całkowicie wilgotne i spłukane z pierwszego brudu, sięgamy po szampon.

Szampon (przygotowany w odpowiedniej proporcji z koncentratu!) wylewamy na dłoń i wmasowujemy we włosy psa, poczynając od grzbietu, a następnie przechodzimy w dół, do brzucha i łap psa. Nie można zapomnieć o ogonie, także u ras krótkowłosych – na jego spodniej części znajdują się ujścia gruczołów ogonowych, wydzielających minimalne ilości lepkiego śluzu, łatwo przyjmującego brud! Gdy umyjemy już całość psa, bardzo skrupulatnie spłukujemy wszelkie ślady szamponu i dopiero teraz przechodzimy do głowy, gdzie wykonujemy te same czynności, w tej samej kolejności tylko znacznie szybciej, by do minimum ograniczyć kontakt szamponu z oczami, nosem i wargami psa. U psów wyposażonych przez naturę w obfitą brodę (briard, sznaucer, terier szkocki, czarny terier) trzeba ją raz jeszcze umyć, nie żałując szamponu. Na brodzie najczęściej dochodzi do zabrudzeń i mycie jej w zasadzie powinno wejść do rytuałów codziennej pielęgnacji psa (a w każdym razie powinno się to robić znacznie częściej niż kąpiel całego zwierzaka). Na koniec starannie spłukujmy szampon i w zasadzie po wszystkim. Trzeba tylko pamiętać, że u psów o wzorcowo pomarszczonej skórze (shar pei, ale także dog de Bordeaux, mops czy niektóre boksery) trzeba koniecznie przetrzeć ręcznikiem wszelkie fałdy skórne, także na pysku, a susząc psa nie zapomnieć o tych miejscach, bo bardzo łatwo o zaparzenie skóry, co tworzy doskonałe środowisko dla rozmaitych pasożytów i zmian skórnych! Teraz czeka nas znacznie dłuższa i bardziej skomplikowana czynność: suszenie.

(Przedtem jednak, jeśli przygotowujemy psa do występu na wystawie, z reguły skorzystamy z odżywki, zwanej często z angielska conditionerem. Większość odżywek aplikowana jest na mokry, czysty włos, bezpośrednio po myciu, przy czym cześć odżywek musi być spłukiwana, cześć natomiast pozostawia się na włosie. Z przyczyn czysto technicznych wygodniejsze w użyciu są te drugie. Jeśli nie chodzi nam o nadanie włosom jakiś szczególnych cech – twardości, miękkości, wrażenia „sypiącego się” czy „lejącego” włosa, to możemy spokojnie korzystać z niezłych odżywek do włosa polskiej firmy Animal Health).

Jeśli nie możemy stosować balsamów i szamponów specjalnych, tylko dla psów, możemy choćby przejściowo ratować się kosmetykami przeznaczonymi do włosów ludzkich - nie do końca dopasowana odżywka bywa lepsza, niż brak jakiejkolwiek odżywki. Trzeba tylko pamiętać, by w takim wypadku stosować zawsze kosmetyki przeznaczone dla włosów suchych i zniszczonych farbowaniem lub trwałą ondulacją. Lepsze są odżywki nie wymagające spłukiwania po nałożeniu na włos, jeśli natomiast przepis wymaga spłukania, to trzeba pamiętać, że na psich włosach odżywka powinna być trzymana co najmniej dwukrotnie dłużej niż na ludzkich!

Dawne podręczniki pielęgnacji zalecały używanie do płukania psa wody z lekka zakwaszonej sokiem z cytryny lub octem, co nadawało psiej sierści odrobinę połysku, ale dziś, gdy mamy do wyboru cała gamę specyfików mniej szkodzących włosom, nie jest to w żadnym wypadku potrzebne.

Jeśli stosujemy podczas kąpieli kilka rozmaitych kosmetyków (szampon, odżywka i balsam) to warto zadbać, by wszystkie były tej samej firmy, bo ich wzajemne działanie uzupełnia się i daje jeszcze lepszy efekt.

Na zakończenie kąpieli warto jeszcze skontrolować stan tzw. zatok około odbytowych psa. Są to dwa gruczoły, usadowione w obu stron odbytu, nieco poniżej (warto przy wizycie u weterynarza poprosić o wskazanie, gdzie się one znajdują). Przez całe życie psa zbiera się w nich maź, o mocnym i dość nieprzyjemnym zapachu, która zazwyczaj jest mechanicznie wyciskana przez prace mięśni około odbytowych podczas normalnego załatwiania się psa. W niektórych wypadkach (zwłaszcza gdy pies przez jakiś czas ma z rozmaitych przyczyn luźne stolce) ujścia gruczołów około odbytowych mogą zostać zaczopowane, a zbierająca się w nich wydzielina może prowadzić nawet do stanów zapalnych, a w krańcowych wypadkach – nawet do ropni, przebijających się przez skórę w pobliżu odbytu (wbrew pozorom nie są to tak rzadkie wypadki). Podczas rutynowych wizyt u weterynarza można prosić o skontrolowanie stanu tych zatok, a podczas kąpieli, gdy skóra psa jest ciepła i rozpulchniona, możemy to zrobić sami i w razie jakichś wątpliwości wycisnąć je.

Suszenie psa jest dość skomplikowane. Z jednej strony trzeba to zrobić w miarę szybko, by pies nie zmarzł, z drugiej nie można włosów trzeć ani masować ręcznikiem, bo powstałych w ten sposób kołtunów nijak nie da się później rozczesać. W szczęśliwej sytuacji są tu właściciele psów krótkowłosych, jak bokser czy doberman, które na dobrą sprawa można do sucha wytrzeć ręcznikami i symbolicznie tyko dosuszyć suszarką. Właściciele psów długowłosych, z reguły wyposażonych w obfity i miękki podszerstek (podszycie, podszyt), skazani są na kilkugodzinną pracę.

Psy o włosie długim, lecz prostym, wymagają przede wszystkim starannego osuszenia włosa okrywowego, tak by w czasie suszenia nie pozagniatał się. Hodowcy seterów opracowali nawet specjalna metodę „odciskania psa”, polegającą na zawijaniu stojącego psa w kolejne suche prześcieradła i wyciskaniu przez nie wody. Metoda ta, dość długotrwała, jest szczególnie warta polecenia dla psów, które musza być szybko przygotowane do wystawy i nie powinny być „przemoczone do ostatniego włosa”.

Suszenie psa jest długotrwałe i niewiele jest sposobów na to, by czynność te przyspieszyć. Oczywiście, wstępne wytarcie zwierzaka w kilka ręczników frotte, bo osuszyć go zgrubnie z nadmiaru wody pomoże, ale nie liczmy na to zbytnio. Psy długowłose, zwłaszcza z podszerstkiem, potrafią wchłonąć w sierść niewiarygodne ilości wody. Pewni właściciele polskiego owczarka nizinnego zważyli go kiedyś bezpośrednio po wyjęciu z wanny – pies ważący zwykle 16-17 kilo ważył równo 25 kg, czyli nasiąkł ponad 5 litrami wody. Pięć litrów to wcale niemałe wiadro! Na dodatek nie możemy zawzięcie trzeć włosów do sucha, bo momentalnie narobimy cała masę zbitych włosów, które trudno będzie rozdzielić grzebieniem.

Warto sobie zawczasu przygotować potrzebne narzędzia, by nie szukać ich gorączkowo, gdy mokry pies leży już na stole (a rzadko który będzie spokojnie czekał...) Konieczne nam będą: niezbyt gęsty grzebień, szczotka, ew. cążki do obcinania pazurów i suszarka do włosów.

Układamy psa na boku i zaczynamy suszenie od brzucha psa. U psów długowłosych przyjdzie nam jednocześnie czesać psa, w kierunku naturalnego układania się włosa, czyli ku dołowi. Zaczynając „od spodu” po kolei suszymy poszczególne partie ciała zwierzęcia, kończąc na grzbiecie, po czym... odwracamy psa na drugi bok i zaczynamy od początku! Suszenie polega w największym skrócie na tym, by unieść grzebieniem partię włosa i podsuszyć ją, następnie kolejna partia, i tak przez cała długość psiego tułowia. Wysuszone włosy sczesujemy ku dołowi i suszymy kolejną partię, znów przez cała długość boku psa. Szczególnie troskliwie suszymy „na pieprz” wszelkie miejsca, w których włos najchętniej się mechaci – pod pachami, w pachwinach, za uszami. Pozostawienie tam nie dosuszonego włosa w zasadzie gwarantuje nam kołtuny za dwa-trzy dni... Na koniec zostawiamy sobie głowę psa, która wymaga szczególnej troski, gdyż operowanie suszarką jest tu dość trudne – pies instynktownie unika ciepłej strugi powietrza kierowanej w oczy czy nos. Ważne jest niezmiernie, by susząc psa na tyle ostrożnie operować suszarką, by gorącym strumieniem powietrza nie poparzyć zwierzaka, a zarazem by włos suszyć, a nie tylko „nawietrzać”.

W czasie czesania staramy się usunąć wszelkie resztki kołtunów, jakie jeszcze pozostały w sierści. Ponieważ szarpanie włosów, zwłaszcza przy skórze, jest bardzo bolesne dla psa, przeto zawsze przytrzymujemy sierść u nasady lewą ręką, tak by zamortyzować ciągnięcie. Czasami nie da się uniknąć mocniejszej ingerencji – niektóre z kołtunów przetrwały kąpiel i wstępne czesanie – w takim wypadku przyjdzie nam uciec się do narzędzia ostatniej szansy – filcarza. To skrzyżowanie grzebienia z nożyczkami – grzebień wyposażony w znacznie dłuższe, płaskie, często faliste i zaostrzone zęby, którymi możemy przeciąć kołtuny na wąskie pasemka i następnie usunąć je delikatnie zwykłym grzebieniem. Jeśli korzystamy z filcarza, to musimy pamiętać, że nie zastępuje on grzebienia, a tylko go uzupełnia i nie służy w żadnym wypadku do przeczesywania całej sierści!

Skoro już jesteśmy przy czesaniu musimy zapamiętać raz na zawsze – nigdy, przenigdy i za żadne skarby nie próbujemy czesać suchego włosa! Suchy psi włos łamie się łatwo i dlatego przed czesaniem zawsze należy go przynajmniej zwilżyć. Najlepsza metoda jest tu skorzystanie ze zwykłego zraszacza do kwiatów, napełnionego wodą z odrobiną odżywki bez spłukiwania. Skrapiamy nieco włos i dopiero bierzemy się do czesania! (Dlatego zawsze warto wykorzystać kąpiel psa do starannego rozczesania go.)

Przy okazji: włos psi zachowuje się nieco inaczej niż ludzki i złota zasada naszych prababek – codziennie 50 razy szczotką, będziesz miała lśniące i zdrowe włosy – u psów nie sprawdza się w żadnym wypadku! Przesadne, codzienne szczotkowanie psów, zwłaszcza długowłosych, prowadzi jedynie do połamania włosów i skrócenia ich... Pamiętać należy, że psi włos, inaczej niż ludzki, nie rośnie stale i po osiągnięciu maksymalnej przewidzianej przez naturę długości po prostu obumiera i wypada (nie dotyczy to jednak np. yorkshire i skye terierów oraz komondorów). Nadmierne szczotkowanie przyspiesza naturalną wymianę włosa i utrudnia mu osiągnięcie imponującej długości. Dlatego też niektórzy hodowcy np. owczarków szkockich czy szetlandzkich szczotkują swe psy rzadko, najwyżej raz w miesiącu, a najbardziej radykalni – nigdy, tylko po kąpieli!

Kąpiel psa warto wykorzystać także do przeprowadzenia przeglądu oczu, uszu i pazurów naszego ulubieńca, gdyż znużony całą procedurą pies chętniej dozwoli nam na manipulowanie przy tych newralgicznych punktach ciała.